Een oase in de schaarste?
Winne’s nieuwste strijd heeft oprecht lang op zich laten wachten. Met een goedgevuld album komt de Kruiskade thuis, eindelijk.
In een (Hiphop) landschap dat drastisch is veranderd het afgelopen decennium, niet zo zeer in de diepte, maar veel meer in de breedte, voelt de komst van Oprecht door Zee als retro van een patta uit 2009. De Nederlandse blauwdruk van pak en beet 10 jaar geleden is niet meer van toepassing, tijdgenoten zijn zwijgend of laten nog maar spaarzaam van zich horen. Oprecht door Zee had perfect in het vorige decennium gepast, er is weinig vernieuwing te bekennen op deze plaat, maar dat stoort niet, het eindproduct is bevredigend, klagen doe ik niet.
Winne doet wat je van hem verwacht, en waar hij goed in is, preken, en dat doet hij veel op deze plaat. Die dosering had gerust wat lager gemogen. Tekstueel zit het allemaal goed in elkaar, Winne verteld zijn verhalen goed en luchtig wordt het vrijwel nergens. De boodschap is duidelijk.
Zoals al eerder genoemd, ook qua producties weinig vernieuwing in het oor, maar ook dit voelt allesbehalve een tekortkoming op deze plaat. Het luistert allemaal lekker weg, ook de features dragen bij aan het geheel. De plaat kent weinig skippers, als je kiest voor een front 2 back spin. Aan de bombastische kant van de plaat schort het wel, ik mis tracks uit het rijtje “40 Bars” & “Pomp die Shit”, RCL en Wake Up Call zijn helaas een mager portie op een album van 17 tracks. Het portie smaakt na meer.
In dit genre is het gebruikelijk om albums te beoordelen/vergelijken op projecten uit het verleden en/of te reflecteren vanuit vergane tijdperken. Sentiment en Hiphop kunnen in één adem genoemd worden, dat is de last die liefhebberij met zich meedraagt. Zo zal het deze plaat waarschijnlijk ook vergaan. Hetgeen waar Winne voor staat vierde immers 10 jaar geleden hoogtij en van wat toen was, is niet meer heel veel over. Gedempt en gesluimerd op de achtergrond, of in een andere vorm.
Ik hou van het soort Hiphop dat Winne maakt, tegenwoordig schaars op eigen bodem, naar mijn smaak. Los van tijd of tijdperk, of van wat ooit was, heeft Winne een hele prettige plaat los gelaten.
Hiphop mag trots zijn, Rotterdam ook.
Voor jou en jullie.
Tommy Triggah
*foto door @Ginogold voor @Frames of Gold in opdracht van @topnotchnl
